Bergur Sigfússon

Aðeins af díoxíni og fúran

Það þarf enga sorpbræðslu til að búa slík efni til þó svo að magnið sé að sjálfsögðu mest frá þeim. Maðurinn hefur framleitt efnin á opnum eldi frá upphafi vega. Díoxín verður til þegar kolefni er brennt í viðurvist klórs. Því hærra sem klórhlutfallið er í hráefninu, því meiri hætta á díoxínmengun. Þannig er möguleiki á framleiðslu díoxíns í mjög litlu magni við að nota dagblöð og annan pappír við uppkveikju í arninum heima hjá sér. Þetta kom í ljós í rannsóknum sem gerðar voru fyrir um áratug síðan þar sem sýnt var fram á að brennsla á mó til húshitunar leiddi af sér umtalsverða díoxínmengun vel fyrir iðnbyltingu. Þannig voru leiddar líkur að því að í Skosku Hálöndunum einum og sér hafi á ársgrundvelli á verið framleiddur um tíundi hluti þess díoxíns sem myndast í sorpbrennslum Bretlandseyja í dag. Mengun leynist því víða, það þarf bara að leita til að finna hana.

Flokkun er í sjálfu sér ágætt tæki til að minnka díoxín mengun frá sorpbrennslum en kemur þó aldrei í veg fyrir hana tala nú ekki um ef rekstraraðilar hirða ekki um að koma sér upp almennilegum búnaði til meðhöndlunar útblæstrinum.

Annars finnst mér þau mengunarmál sem eru komin í fréttirnar núna sýna andlegt ástand þessarar þjóðar í hnotskurn. Við stærum okkur af nægum fiski í sjónum og metveiði vegna sérstakrar þekkingar og veiðikænsku, hreinni náttúru vegna hreins og tæknivædds iðnaðar og landbúnaðar og einhvern vegin höldum við í fávisku okkar að við séum að gera allt miklu betur en allir aðrir. Mér finnst einfaldlega að við erum örfáar hræður sem búum lengst út í hundsrassi langt frá þéttbýliskjörnum og höfum einfaldlega ekki mannafla til að ganga hraðar á auðlindirnar okkar og menga allt í kringum okkur upp fyrir þolmörk umhverfisins svo mikill skaði verði að. Þetta hefur leitt til allsherjar kæruleysis í umhverfisvöktun hér á landi. Það eru örfáir að vinna við vöktun á mengun og fjármagn til hennar er af mjög skornum skammti. Gengur þetta kæruleysi meira að segja svo langt að það er ekki einu sinni til reglugerð á Íslandi um mengun í jarðvegi þrátt fyrir að þjóðir í kringum okkur hafi komið sér upp slíku tæki árið sautján hundruð og súrkál. Hvernig væri nú ef ráðamenn hysjuðu upp um sig buxurnar og settu sér stefnu í þessum málum sem vit væri í í staðinn fyrir að láta stórfyrirtæki og áhugasama vísindamenn standa straum af nánast öllum kostnaði og vinnu við umhverfisvöktun á þessu blessaða skeri? Og hananú.